Τρεις δήμους στη Βοιωτία βλέπει ο Μίμης Νταλιάνης

Γράφει ο
Μίμης Νταλιάνης
Νομαρχιακός Σύμβουλος Βοιωτίας
τ. Αντινομάρχης
υπευθ. Εθελοντισμού ΠΑΣΟΚ Βοιωτίας


ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ και Ικτίνος ή ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ το ‘’κτήνος’’

Πολλές φωνές εκφράζονται , με επιφύλαξη για το νέο σχέδιο Καλλικράτης και ρητορικά ρωτούν;
-Ποια η πραγματική ανάγκη μιας τέτοιας μεταρρύθμισης εν μέσω οικονομικής κρίσης; Μια χαρά δεν είμαστε με τις υπάρχουσες Νομαρχίες και Δήμους; Τι θα κερδίσουμε ως πολίτες με την εκλεγμένη Περιφέρεια και τους διευρυμένους Δήμους;
Αυτό που οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε καταρχήν, είναι ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο, αλλαγών σε όλους τους τομείς στη χώρα μας, που θα οδηγήσει σε κάτι καινοτόμο.

Το νέο πρόγραμμα στόχο έχει, να προσφέρει μια νέα αυτοδιοικητική δομή με λιγότερη Δημοτική Αρχή και περισσότερη ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ. Δεν πρόκειται απλά για αποκέντρωση αρμοδιοτήτων, πόρων και προσωπικού αλλά οραματίζεται αποκέντρωση ανάπτυξης,ευθυνών και λογοδοσίας.
Ο Καλλικράτης στοχεύει τον πολίτη και τις καθημερινές του ανάγκες, κυρίως όμως την εξυπηρέτηση του από τους αρμόδιους φορείς.

Ως νέος άνθρωπος εκλεγμένος στην τοπική αυτοδιοίκηση έρχομαι αντιμέτωπος με την αγανάκτηση των πολιτών που όχι μόνο δεν βρίσκουν λύσεις στα προβλήματα τους, αλλά ούτε και τους υπευθύνους. Με την υπάρχουσα κατάσταση, οι αρμοδιότητες είναι συγκεχυμένα μοιρασμένες σε Δήμους, Νομαρχίες, Περιφέρεια και Κεντρική Εξουσία, με συνέπεια ο πολίτης να βρίσκεται μπερδεμένος, εγκλωβισμένος σε γραφειοκρατικές συμπληγάδες και σε ευθυνόφοβες απαντήσεις του επιπέδου: «Δεν είμαι εγώ υπεύθυνος, ο άλλος είναι».

Δεν γίνεται δηλαδή σε ένα δρόμο το φρεάτιο να ανήκει στο Δήμο, το αριστερό πεζοδρόμιο στη Νομαρχία, και το δεξί στη Περιφέρεια.
Αυτός ο ηλίθιος και αναχρονιστικός τρόπος άσκησης εξουσίας σε τοπικό επίπεδο, δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Πρέπει η πολιτική αυτή ολιγωρία να εκλείψει. Ανήκω στη γενιά που γαλουχήθηκε στην ιδέα του ευρωπαίου πολίτη και απαιτώ, έτσι να μου συμπεριφέρεται η Διοίκηση.

Βαρέθηκα το συγκεντρωτικό κράτος που με αντιμετωπίζει ως άτομο και όχι ως άνθρωπο.
Θέλουμε εμείς οι πολίτες που βιώνουμε τα προβλήματα σε τοπικό επίπεδο και τα γνωρίζουμε, να δίνουμε άμεσες λύσεις και όχι η αφηρημένη έννοια του κράτους που σε τελευταία ανάλυση δεν το κατάφερε στο παρελθόν και γνωρίζουμε πια ότι δε μπορεί να το κάνει.

Θέλουμε ότι λέει ο κάθε άνθρωπος στο σπίτι του, στη παρέα του, να τα πει στο δημόσιο χώρο, είτε είναι παράπονο, είτε οργή, είτε πρόταση. Κι αυτή η αδρανής γκρίνια μας να μετατραπεί σε δύναμη αντίστασης και δημιουργίας.
Και για να το διεκδικήσουμε αυτό οφείλουμε να είμαστε ενωμένοι και «στρατευμένοι» σε μεγαλύτερους Δήμους και Περιφέρειες για να είναι η φωνή μας πιο δυνατή στα Ευρωπαϊκά Όργανα.

Δεν μπορείς δηλαδή, να μιλάς για πράσινη ανάπτυξη και για υπηρεσίες που πρέπει να έρθουν στα χέρια των Δήμων όπως πολεοδομία, υγεία και πρόνοια, πολιτική προστασία κλπ. και να τα διεκδικείς αυτά με κοινότητες, με δήμους των 2000 κατοίκων και νομαρχίες περιορισμένες χωροταξικά σε στενά δεσμά. Δεν γίνεται με λίγα λόγια να βλέπω κοντόφθαλμα «τα της αυλής μου», όταν η εποχή μου, έχει ανοίξει ηλεκτρονικά διάπλατα, παράθυρο στην ανθρωπότητα.


Το υπάρχον σύστημα δεν μας «φυλάκισε» μόνο σε μικρούς δήμους, αλλά μας κατάντησε αδιάφορους πολίτες που όλη μας την ενέργεια τη διοχετεύσαμε στη δουλειά μας και στον εαυτούλη μας. Έτσι το οικολογικό έγκλημα του Ασωπού δε μας αγγίζει αφού βρίσκεται κάποια χιλιόμετρα μακριά μας, αδιαφορούμε για τα οικονομικά προβλήματα του γείτονα, για τον άρρωστο και μοναχικό ηλικιωμένο, για το φτωχό συνάνθρωπο, για τον οικονομικό μετανάστη και για τις ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες, αφού όλοι αυτοί βρίσκονται , ευτυχώς, έξω από τη θωρακισμένη πόρτα μας. Αγνοήσαμε πως ο διπλανός μας δεν είναι ξένος ούτε εχθρός, αλλά γνωστός και σύντροφος στη διεκδίκηση όσων η ζωή μπορεί να προσφέρει.

Ξεχάσαμε τι σημαίνει προσφέρω εθελοντικά στους συμπολίτες μου, είμαι ενεργό μέλος της κοινότητας μου και συμμετέχω στα δρώμενα της πόλης μου.
Με τον Καλλικράτη οφείλουμε να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας και πρώτα απ’ όλους εμείς οι εκλεγμένοι αυτοδιοικητικοί. Εμείς που βλέπουμε ότι με αυτό το πρόγραμμα χάνουμε πολλές καρέκλες και αξιώματα, προτάσσουμε τα εγωιστικά μας «θέλω», άνανδρα κρυμμένα όμως σε διεκδικήσεις του επιπέδου «ο δήμος μου είναι ιστορικός» ή «δεν ταιριάζω μ’ αυτόν το δήμο», και παρασύρουμε με προπαγάνδα και αγκιτάτσια τους πολίτες μας σε μπακαλίστικες διεκδικήσεις, ασύμφορες για τους ίδιους και το μέλλον των παιδιών μας.

Οφείλουμε επομένως να σταθούμε εμείς οι αυτοδιοικητικοί δίπλα στον Καλλικράτη ως άλλος Ικτίνος και να αφουγκραστούμε επιτέλους τα θέλω των πολιτών και της νέας γενιάς, ειδάλλως θα είμαστε το «κτήνος», που μόνο θέλει για πάρτη του και τους αυλικούς του.

Κι ενώ σε επίπεδο περιφέρειας τα πράγματα είναι πιο συνειδητοποιημένα και ώριμα για το νέο βήμα, στους Δήμους πρέπει να επανασχεδιάσουμε με όραμα μακρινό, με διοικητικές ενότητες πληθυσμιακά ισχυρές και σύγχρονα μοντέλα εξουσίας. Γι’ αυτό αν θέλουμε στο νομό Βοιωτίας να μιλάμε για ανάπτυξη πρέπει να πάμε σε αυστηρά μικρό αριθμό Δήμων.

Η πρόταση μου είναι η δημιουργία 3 νέων ισχυρών Δήμων με επιθετικό προσδιορισμό και ταυτότητα, που δε θα υψώσουν όμως τείχη μεταξύ τους, αλλά γέφυρες επικοινωνίας και ανταλλαγής δραστηριοτήτων. Οι τρείς αυτοί δήμοι να στηρίζονται σε ιδιαίτερα κοινά χαρακτηριστικά και στον υπάρχοντα πλούτο του νομού μας.

Ετσι λοιπόν θα μιλάμε για ένα βιομηχανικό Δήμο με έδρα τη Θήβα, έναν αγροτικό με έδρα τον Ορχομενό και έναν τουριστικό με έδρα τη Λιβαδειά ως Μητροπολιτική πρωτεύουσα του νομού.

Μόνο τότε θα μιλάμε για δυνατούς Δήμους που θα μπορούν να εφαρμόσουν αναπτυξιακή πολιτική και να προσφέρουν υπηρεσίες σύγχρονες και ανθρώπινες. Μιλάμε για ένα σύστημα διοίκησης που θα αξιοποιεί και θα ενθαρρύνει τη συμμετοχή των κατοίκων, μέσα από θεσμούς, με πόρους και αρμοδιότητες, με συμβούλια συνοικιακά, νεολαίας, παιδείας, επαγγελματικά, αθλητισμού κα., με αξιοποίηση των εργαζομένων των Δήμων και του κάθε πολίτη ως μονάδα χωρίς προκαταλήψεις και κομματικά δεδομένα.

Μπορεί αρκετοί να διαφωνούν όχι μόνο με τις απόψεις μου, αλλά και με τον Καλλικράτη.
Αυτό που γνωρίζω είναι ότι δεν πρέπει να έχουμε φοβίες για το καινούργιο αλλά έντονο αίσθημα ευθύνης για την επιτυχία του και ότι ζω σε μια εποχή που κάτι παλιό και αναποτελεσματικό φεύγει ενώ κάτι νέο και σύγχρονο έρχεται…